't Brokkenhuis

naar de volledige overgave van haar gecompliceerd wezen.

In gedachten zag hij haar nu, knie aan knie, bij hem zitten, zooals ze in dien tijd zoo dikwijls, als ze haar aan waanzin grenzenden onzin uitkraamde, zat; haar hand op de zijne en haar oogen in teedere bewondering tot hem opziend.

In die oogenblikken had hij haar kunnen overweldigen, door lichaamskracht en menigmaal was het verlangen daartoe hem bijna tè sterk geweest. Maar, en de zekerheid daarvan was het die hem in het allerlaatste moment terughield, ze zou zich hebben verweerd als een bezetene, met krabben en bijten en, als in doodsangst voor een vreemden belager, om Stien hebben gegild.

Zijn fysieke overmacht zou hen niet nader tot elkaar hebben gebracht. Waarschijnlijk zou ze hem nog eerder hebben verlaten en, met nog grooter nul dan ze ten laatste deed.

Barrèl lachte schamper om zichzelf.

Hoe kon hij dien Wielaerde een nul noemen? De man moest duizend maal méér van de vrouw hebben geweten en Pia duizend maal beter hebben begrepen, dan hij. Want, door met haar uitsluitend over haar ziel te praten, had hij als vanzelfsprekend haar lichaam verkregen. Terwijl hij, de echtgenoot, die niet anders vroeg dan haar bezit, zich had moeten tevreden stellen met haar praatjes over een „ethische gemeenschap.”

29