't Brokkenhuis

gewonen naar voren springenden schoorsteen. Aan den wand hing echter een klein electrisch haardje. Bij het venster week de wand terug. In den spiegel, óver hem, zag hij dat de daardoor gevormde inham een slaapgelegenheid was. Er stonden een ledikant en een waschtafel.

Barrèl draaide den schakelaar weer om, grimmig-verge-noegd, zich weer in den schemer te zetten. Nu gaf het gezicht op de zwarte vitrage gordijnen hem een gewaarwording van satanisch genot.

Zwart, goor, schemer.

Zóó zag hij het leven, zoo was dus het leven, zóó moést het óók in zijn kamer zijn

Die drommelsche le Grand. Hij kende het leven en de menschen. Hij wist wat het leven was en wat menschen noodig hadden.

Had hij maar le Grands wijsheid bezeten. . ..

Hij had haar ontmoet, zijn Pia, in het huis van zijn broer* als kraamverpleegster bij diens vrouw. Ze had hem bijna tot eerbied bewogen, door haar onhoorbaar, geduldig, wijs gedoe, de zichzelve offerende lijdzaamheid met de huilerige, grillige kraamvrouw. En, door haar praten over de schoonheid van een harmonieus zieleleven en het geluk, dat een hoo-gere geestesgemeenschap schenkt.

Veel, heel veel hadden ze met elkaar gepraat, in die dagen; of eigenlijk had hij naar haar geluisterd. Want, ondanks hij zich geroerd voelde door haar extaze voor het hoogere zieleleven en voor een gemeenschap van uitsluitend geestelijken aard, was hij zich zéér wel bewust geweest dat zijn hevigst verlangen uitging naar het bezit van haar volkomene liefde. Naar haar mond, haar haren, haar ronde armen had hij gesmacht, maar zijn verlangen met sterker dan menschelijke

27