't Brokkenhuis

in ’t Brokkenhuis en in het leven, zijn nieuwsgierigheid naar al wat bestond en wat hij zou kunnen ervaren. In een hoek stond een divan. Hij ging er op liggen, zich slechts bewust van dit ééne verlangen, nu voor altijd in te slapen.

Het slapen lukte echter niet, hoewel zijn oogen van lusteloosheid dicht vielen. En, schoon hij aan niets denken wou, ’t allerminst aan het verleden en zijn verstoord geluk, drongen gedachten daaraan zich juist zóó suggestief aan hem op, dat hij af en toe snel de oogen open deed. En dan verwonderde hij zich, de beelden, hem door zijn herinnering zoo levendig opgedrongen, niet in werkelijkheid om zich heen te zien.

Zijn oogen raakten aan het schaarsche licht gewend; onverschillig staarde hij door de kamer. Naast den divan, op een muurtafeltje, stond het telefoontoestel. Er onder hing een schakelbord, welks cijfers, bij de verschillende stopcontacten, correspondeerden op de eensluidende op het register, dat er naast hing. Maar het kon hem niet schelen met wie hij zoo al kon spreken, al behoefde hij slechts de hand uit te steken om het register te grijpen en door te lezen.

Aan den wand, boven den divan, was een schakelaar; Barrèl keek de kamer door, doch zag geen lamp. Hij draaide niettemin den knop om en aanstonds hing in het vertrek een grauw-getemperd licht. Het scheen van de zoldering neer te schijnen. Dra bemerkte hij nu dat daaronder, kruiselings, glazen buizen waren bevestigd, die het plafond in vakken verdeelden.

Door die buizen stroomde het licht, als hitte bij centrale verwarming, komend van en weer keerend naar een centraal reservoir. Daardoor scheen het overal gelijkmatig neer, zonder schaduw te geven.

Nu het licht was, in zijn kamer, keek hij rond en miste den

26