't Brokkenhuis

De plotselinge aanblik van ’t Brokkenhuis overrompelde Barrèl zoodanig, dat hij het slechts vluchtig bekeek. En tus-schen het oogenblik dat hij het voor het eerst zag en het moment dat de oude koetsier zijn strompelende paarden vóór het terras halt liet houden, verliep maar zoo weinig tijd, dat hij reeds naast le Grand voortliep, zonder méér van het sanatorium te weten, dan dat het groot en wit was.

De directeur was nu plots weer geheel de leider, zonder meer. Hij nam zijn gast mee naar zijn eigen kamer en liet daar koffie brengen. Eenige minuten later ringelde de bel der huistelefoon.

—    Let nu eens op, zei hij, met een blik van voldoening.

—    Wat gebeurt er dan?

—    Een oogenblik maar. Ja. .. . met le Grand.

—    Van harte, kerel, van harte. Vooruit nu maar!

—    Ja, heel graag. Over veertien dagen dan, eerder kan ik niet. Het beste met je. Adieu! Luister nu eens, zei hij tegen Barrèl.

Een onverwacht geluid deed dezen het hoofd opheffen. Door vloeren en muren drong een zilveren jubelzang, die heel het huis scheen te vullen met een sfeer van blijheid en geluk. De torenklok van ’t Brokkenhuis luidde.

Bim-bam.... bim-bam. .. .!

—    Wat is dat? vroeg Barrèl zacht. Is er feest?

—    Ja. De genezen patiënt gaat naar de samenleving terug.

Nu klonk getoeter van een autohoorn, bijna overstemd

door blijde uitroepen en vroolijke afscheidsgroeten, als antwoord op het klokgelui.

22