't Brokkenhuis

Barrèl snelde naar het venster en trok het open. Op het terras, vóór ’t Brokkenhuis, stond een luxe-auto. En óm een jongen man, bij het geopend portier, verdrongen dames, hee-ren en beambten elkaar, om zijn handen te drukken en hem bloemen te geven. De jonge man lachte gelukkig, het gelaat overglansd door een gloed van ontroering.

—    Kijk, kijk! riep Barrèl le Grand toe. Kom ook eens hier.

—    Voor mij is dat geen nieuwtje meer. Een afscheid heb ik al zóó dikwijls gezien.

—    Maar toch nog nooit een als dit.

—    Zéker.

—    Kom toch maar, heel even, vroeg Barrèl, bijna smee-kend. Die man heeft het gezicht.... hij ziet er uit als een gelukkig mensch.

—    Zoo ziet iédere genezen patiënt er uit, als hij weer naar huis gaat.

—    Allen? Zonder uitzondering?

—    Zonder eenige uitzondering.

—    Oók de vrouw, óók de man, die we daarstraks zagen zitten?

—    Zij nèt zoo goed als de anderen.

—    Is dat zoo, is dat wezenlijk waar? Le Grand, wees oprecht, worden zij óók weer gelukkig?

—    Zij evengoed als hun voorgangers. Zeker.

De motor sloeg aan. De klok jubel-klankte. De patiënten en beambten juichten den vertrekkende hun afscheidsgroeten en gelukwenschen na.

De auto wipte de terrastrappen af en snelde de wegkrom-ming om.

—    Voel je nu nog belangstelling voor mijn attestenboek, of moet de koetsier maar weer inspannen?

²3