't Brokkenhuis

— Dan vertrekt er eerstdaags één van ons voor goed. Wie is ’t?

Op het moment dat Gerda dat vroeg, wist ze het antwoord al. Milders.

Barrèl en Wonnie wisten het ook en daarom wandelden ze zwijgend voort en peinsden. Milders, de lachende filosoof, die vóór zijn ziekte in de maatschappij om zijn groote kennis was geëerd en om zijn afzondering als een heilige werd beschouwd, bezat hun aller genegenheid, om den ernst van zijn scherts en om den luim van zijn ernst. Voor zijn vrienden in de eerste klasse was hij, eerder dan een mede-patiënt, een mede-heel-meester, door de uitstraling van zijn groote, al-menschelijke liefde, welke hen zoozeer verwarmde. Gedurende zijn vele studie-jaren, in afzondering, scheen zich een groote kracht tot geven in hem te hebben gevormd die, lang latent gebleven, in de eerste klasse eindelijk tot uiting was gekomen, als de openbaring van een verborgen, kostbaren schat.

Milders missen, voelden zij alle drie, was iets van henzelven afstaan. Zijn weggaan, scheen hun toe, moest hun groei tot het geluk belemmeren, misschien wel onmogelijk maken.

Ze konden hem niet missen.

Nu gingen ze voort, door den grooten, grooten daktuin en het rumoeren der derde klasse verstierf, achter hen.

Zóó groot, zóó diep had Barrèl het dak nog nooit gezien; het was als ging het eind vóór hen uit, den tuin uitdijend tot aan den horizont. Hoe verder ze wandelden, des te breeder groeiden de ruimten zijwaarts.

De daktuin veranderde tot een nieuw en vreemd park. Het grint werd fijner, doorschijnend zuiver van tint; nooit -geziene bloemen schoten aan hooge stengels op.

De priëelen weken verre uit en groeiden tot grooter afme-

288