't Brokkenhuis

één minuut te vergeten dat in onze wan-samenleving voor kleine belangetjes wordt geleefd en om kleine belangetjes wordt gevochten. En dat, door één en dezèlfde oorzaak. Schakel die oorzaak uit en wie zegt je dat met haar verdwijnen èn van die tallooze kleine belangetjes niét voor allen tegelijk en tezamen een nieuw perspectief oprijst, in de wazige toekomst?

Waarom kan dat dan niet het gemeenschappelijk belang zijn? En waarom zou dat ons niet het gemeenschappelijk geluk machtig doen worden?

— Rosa, Rosa, zei Milders zacht, ons aller leven was tot nu toe een zoeken, dwalen en gissen, omdat we niet weten. Dat niet-weten van ons wat Geluk is, doet ons er onafgebroken aan denken, er naar hopen en verlangen, zoeken en tasten. Bij elkaar noem ik dat, ons werken voor het geluk.

Nu is ons werk voor het geluk angstvallig individueel en houden zorgvuldig de zuiverst denkenden en voelenden onder ons hun meest nabijen er buiten. En wel, wijl het emoties geeft, die niet anders dan individueel kunnen worden gevoeld en doorleefd.

Waarschijnlijk is dat werken voor het geluk niets anders dan het Geluk zelf. Maar dat weten we niet, houden het daarom niet vast, worden weer ontevreden op onszelven en verliezen het daardoor.

Daarna geeft de herinnering ons weer een schim der doorvoelde emoties, waarop wij opnieuw gaan hopen en verlangen, zoeken en tasten, dus werken voor het geluk.

En dat gaat, met tusschenperiodes, zoo voort, steeds maar voort, altijd maar in onszelf tastend en emoties doorlevend, angstvallig ieder ander, wie ook, buitensluitend. Altijd met je zuiverste en subtielste lk alleen. Is dat ook niet voor jou de meest volkomen, logische ontkenning van het gemeenschaps-geluk?

280