't Brokkenhuis

Een enorme glazen koepel bolde hoog als een kerktoren en wijd en machtig als een wereldstad uit, in de ruimte. De voeten zijner ontelbare bogen rustten op pijlers; zij waren gegoten uit brons en koper, opgetrokken, van gekleurden baksteen of vervaardigd van gehouwen natuursteen. De glazen bol, een majestueuze lichtontvanger en -verspreider en regenscherm, bespande en bedekte vrij, een met den blik niet te omvatten complex zalen, gebouwtjes en tuinen.

Sommige dier zalen bestonden uit niets dan een verhoogden vloer; afbakening door beeldhouwwerken en kunstproducten van gedreven metalen, verving de wanden. Hij zag ook zalen met twee muren en aan twee zijden open; en enkele geheel ommuurd, terwille der er boven gebouwde kamers.

Priëelen van struikgewas scholen weg in uiterste tuinhoeken. Peinscellen, voor hen die stilte en eenzaamheid behoefden, waren gebouwd, ver van het geroezemoes der groote gemeen-schapszalen.

Deze zalen ontwaarde Barrèl bij tientallen en in gedachten deelde hij ze in en gaf ze een speciale bestemming. Eén leek hem een slaapzaal voor honderden; een andere, met rijke verlichting van glinsterende guirlandes kon, dacht hij, slechts dienen om er te eten en te praten. In gindsche hal, van bizonderen ovalen bouw, moest de menschelijke zangstem pas ten volle door vele hoorders worden genoten.

Ontzag voor het grootsche, dat hij zag, maakte hem klein van eerbied; toch wilde hij de ontroering, die heel zijn wezen deed trillen, in woorden brengen, als wou hij uit eigen mond hooren, dat hij inderdaad leefde en dit zag.

—    Roos, Roosbergen! kreet hij met moeilijk beheerschte stem.

—    Ja, zei de stem van zijn vriend. Waarom roep je me?

274