't Brokkenhuis

ge wandeling met Milders. Een droom, niets dan een droom, had hij nu en dan zacht gezegd. Maar voor een „droom” leek hem de wandeling en hetgeen hij gezien had te reëel.

—    En toch moét je vechten! schreeuwde Milders tegen Roosbergen. Dacht je er zoo gemakkelijk van af te komen? Het zou wat moois zijn, een vrouw lief te hebben die door een ander begeerd wordt en dan net te doen of je neus bloedt.

Ik vraag je ronduit,bemin jeFrancine of bemin je haar niet?

—    Die rooie sloddervos, bromde Roosbergen. Door d’r op-ruimkwaal zijn d’r twintig bladzijden van een manuscript zoekgeraakt. Als ik d’r met liefde kon vergiftigen, zou ik ’t vast doen, maar anders niet. En als ze zich verbeeldt dat ik m’n nieuwe broek door haar laat verslijten, om op haar gemak „schat” en „kat” te repeteeren, dan heeft ze het glad mis. Als ze taalles wil nemen, dan kan ze met d’r gat op een stoel zitten, net als ik.

Nu lachte zelfs Rosa Wittwyn mee en toen de lach overging in gebrul, liet Wonnie van pret het andere geweertje vallen.

Bill stond intusschen nog steeds op de hem aangewezen plaats; hij had niets van Milders’ gesprek met Roosbergen gehoord en verbeeldde zich dat de vrienden hem uitlachten.

—    Zeg eens, ik blijf hier niet den heelen dag voor gek staan, begrepen! schreeuwde hij woest. Als die vent te laf is om te vechten, laat-ie er dan voor uitkomen. Dan kunnen we ten minste met elkaar een pot bier gaan drinken, eindigde hij kalmer en verzoenend.

—    Roos, Bill scheldt je voor lafaard.

De geleerde keek even van zijn aanteekeningen op.

—    Stil laten schelden, zei hij dan zacht.

—    Maar hij beleedigt je.

265