't Brokkenhuis

staan en zoo elkaar moesten trachten te prikken met de speren. Laura vond die regeling onzinnig, omdat er dan nóóit een van beiden geprikt zou worden. Een vuistgevecht docht haar mannelijker en interessanter, onder voorbehoud dat om de beurt één vijf minuten achtereen mocht slaan en dat de ander zijn gezicht zou voorhouden.

—    Waarom heb je ook verdorie dat kostbare karabijntje gebroken, foeterde Van Gesteren tegen Gerda. Als het heel was, zouden we ze op vijf en twintig pas afstand van elkaar hebben gezet en dan was de zaak voor elkaar geweest.

Roos, kom hier! schreeuwde hij opeens, je moet op dertig pas afstand van Bill plaats nemen, dan langzaam naar hem toeloopen en ’m om de drie tellen ferm uitschelden.

—    Wel hier en daar! riep Roosbergen kwaad, geschrokken door zijn schelle stem. Kan je me dan geen oogenblik rustig laten werken, leeglooper die je bent.

—    Hoe heb ik ’t met je? Je moet immers met Bill duel-leeren.

—    Even geduld hoor! grauwde de geleerde hem toe. Je ziet dat ik bezig ben. Doe jij het maar zoolang voor me.

De kring lachte luid, om dien onbewust origineelen inval. Dan, brachten Wonnie en Gerda, Bill naar zijn plaats en namen Milders en Van Gesteren Roosbergen onder een arm, om hem in postuur te stellen. Nauwelijks echter lieten ze hem los, of hij liep weer naar de kist en ging verder met zijn aan-teekeningen. En die manouvre werd twee, drie maal herhaald.

Barrèl, een oogenblik aan zichzelf overgelaten, werd stil en onzeker. Hij wou met Bella Mooreveen wat praten, doch eenmaal bij haar, kon hij zijn gedachten niet in zinnen uitbrengen.

Van het oogenblik af dat hij dien ochtend wakker was geworden, had hij zonder ophouden gedacht aan zijn zonderlin-

264