't Brokkenhuis

als iemand die nagenoeg nooit van zijn kracht gebruik maakte, lachte smakelijk om zijn gemopper.

—    Hoe is ’t, zijn jullie er haast, pruilde Wonnie. Verbeeld je, nou heeft Gerda de geweerkist laten vallen en van den schrik is Bill zijn karabijntje gebroken.

Zoo was het. Ze zat gehurkt en hield komisch wanhopig de brokken van een porceleinen karabijntje tegen elkaar, alsof die door een wonder weer één konden worden.

—    Dan moeten ze maar beurtelings met het andere schieten, zei Van Gesteren ernstig.

Hij zette een paar oude, geroeste speren tegen een krom-gegroeiden, knoestigen boom aan en nam van Barrèl een houten speelgoed-kanon, dat deze op den schouder droeg, over.

De gansche eerste klasse was nu bijeen, op het door Wonnie uitgezocht plekje en schaarde zich in een kring, als om raad te houden.

Roosbergen trok minachtend de schouders op, schoof de geweerkist tegen den boom aan en ging er op zitten. Hij wist niet anders dan dat zij hem gedurende zijn wandeling hadden nageloopen en lastig gevallen en begreep niet goed wat ze daarmee voorhadden. Hij nam zich voor, zoo min mogelijk op hun beuzelachtig gedoe te letten en begon invallende gedachten op te schrijven in zijn zakboekje.

Rosa Wittewyn hield zich ook van den „raad van eer” verwijderd. Een gemeenschappelijke wandeling vond ze gezellig, omdat men dan uitstekend kon babbelen over verschillende vrienden, maar aan de voorbereiding van een operette-drama, zooals ze het „duel” noemde, wou ze niet meedoen.

Er was gebrek aan eensgezindheid in den raad, ten opzichte der voorwaarden van het tweegevecht. Gerda Vorello stelde voor dat de duellisten ieder in een boom zouden klimmen welke twee dan minstens tien meter van elkaar af moesten

263