't Brokkenhuis

Hij zag een zaal, een zaal door boomen ommuurd, een boschzaal. De boomen waren hoog en dik, maar laag-reikende takken noodden tot spele-klauteren.

De om-boomde ruimte was hier en daar doorkronkeld van kromme, droge greppels. Barrèl zag ook kuilen, gegraven spelonken met hoog opgeworpen heuvels grond er om heen. En springtorens, zwiepende schommels, wipplanken. En een miniatuur electrische spoor, draadloos bediend door een verwijderd toestel.

Maar op dat alles lette hij minder, wijl hij kinderen zag, jongens en meisjes, die voortrenden en huppelden in wedloop. De zilveren bel had daartoe het sein gegeven.

Alle kinderen, jongens en meisjes, die daar renden, huppelden en dwazelijk sprongen, waren naakt. En hij zag er bij, die blijkbaar den overgangstijd zeer dicht naderden.

Een hitte-golf joeg door zijn lijf, drong naar hals en gezicht en kleurde deze fel-rood. Toch was het niet de hitte der middagzon die hem zoo deed kleuren, nog minder begeerte, door die lenige, naakte meisjeslichamen opgewekt. Hij kleurde, omdat die jongens en meisjes zich niet voor elkaar geneerden.

Milders was hem naderbij gekomen. Nog nooit tevoren had Barrèl zijn geestig-spottend gezicht zoo blijmoedig zien glanzen. Nu voerde het spel der kinderen hem bijna tot geestdrift.

—    Kijk, kijk eens! juichte hij bijna als een jongen. Zie dien kleinen rakker eens. Zooeven was-ie nummer vijf en nou is-ie al drie. Die wil ’t winnen, hij wint het. Maar nee, drommels wat ’n ferme meid, heb je ooit zoo’n prachtsprong gezien? En nou mijn rakker weer, toe mijn jongen, mooi!

Zijn oogen schitterden van pret, als speelde hij zelf mee. Hij klopte Barrèl op den schouder, als wilde hij diens enthousiasme oproepen. Dan, bespeurde hij zijn roode kleur.

—    Je bent warm, neem een bad in den vijver achter het huis. Vooruit, je kan niet tegen de hitte.

259