't Brokkenhuis

geduld, noch verlangd. In de Natuur en in het Nieuwe Huis is er geen bezit.

—    Zoo! zei Barrèl licht schamper, dat noem ik schuilhoekje spelen met woorden. Bezitten die twee elkaar soms niet?

—    Dat is waarschijnlijk alweer verleden, zei Milders opgewekt. Kom, kom, geen haren kloven met een bijl.

—    Ze bezaten elkaar dan toch. En, als op dat oogenblik een andere man haar nu eens verlangde?

—    Tegelijk met hem? Nou moet je niet zulke onfrissche dingen zeggen.

—    Je ontwijkt me, je draait er om heen.

—    Waarachtig niet. Maar er is geen man hier die een vrouw, als ze met een ander paart, zou verlangen, wijl niet één andere vrouw in zijn omgeving hem dat „bezit”, als je het woord dan zoo graag hoort, zou onthouden, als-ie het haar vroeg.

—    Maar als-ie nu persé haar wil bezitten! hield Barrèl vol.

—    Goeie morgen, de wereld gaat immers vandaag niet failliet. Er komen nog vele dagen en nachten, voor hem zoo wel als voor anderen.

Trouwens er is niet de kleinste reden, waarom hij juist met haar zou willen paren en dat nog wel terwijl ze met een ander is. Hij kent den eenvoud van de daad en de lijnen van haar lichaam.

Er ringelde een zilveren bel, dichtbij.

Barrèl keek verrast op. Dan drong een veelstemmige juichkreet, als van een groote schare spelende kinderen, tot hen door, van achter het dichtbijeenstaand kreupelhout.

—    Hé! riep hij.

Hij snelde Milders vooruit en drong, vlug en lenig als een schooljongen, door het zwiepend gewas. Dan stond hij stil, in blijde verrassing.

258