't Brokkenhuis

DE VOORHAL VAN HET NIEUWE HUIS.

Le Grand ging, en allen wandelden hem na, door ’t Brok-kenhuis.

Nu geurde de zoele warmte van den zomer door het Huis. Doch, hoewel het nog slechts weinige uren tevoren had gestormd en gehageld, verwonderde Barrèl zich daar niet om.

—    Wat is het Huis groot geworden, zei hij slechts zacht tegen Milders, die naast hem ging.

De doctor lachte blijmoedig.

—    Dat schijnt zoo maar en telkens je er wéér door wandelt, zal het je opnieuw toeschijnen.

Maar toch, komt het mij nü ook ruimer voor, sinds den laatsten keer. Dat komt natuurlijk door zijn voortdurenden groei.

—    Groeit het Huis dan aan?

—    Dat kan immers niet anders. Elk mensch is een miniatuur-Brokkenhuis of draagt zijn Brokkenhuis met zich mee, gelijk een pad zijn schild. Of, woont er in als een oester of worstelt er mee als de zich uit zijn pop bevrijdende vlinder.

—- Dat is me niet erg duidelijk.

—    Mij ook niet. Maar, als het dat wèl was, dan zouden de bewoners van het Oude Huis geen Brokkenhuis hebben gesticht, om, daardoor trekkend, het Nieuwe Huis te bereiken. En elke nieuweling die het Nieuwe Huis bereikt, helpt aanstonds mee aan zijn uitbouw.

Begrijp je het nu?

—    Is dit het Nieuwe Huis? vroeg Barrèl, zonder antwoord te geven op zijn vraag.

—    Wat zou het anders kunnen zijn? En alles wat je ziet, zoo hoog als je blik draagt en zoo diep als de horizont de aarde raakt, hoort er bij en is het.