't Brokkenhuis

de dunne, breede lippen. Even gingen ze vaneen, als wou hij antwoorden met een bliksemflits.

Hij bedacht zich intijds.

—    Bij dien heer vergeleken is zij bijna normaal te noemen, zei hij even later, rustig. Hij heeft in één week drie nachten in een dwangbuis gelegen.

Barrèl ontstelde. Hij greep het portier vast, als wou hij het rijtuig verlaten.

—    Is-dat-werkelijk-zoo? vroeg hij hakkelend.

—    Bang? spotte de directeur. Willen we maar weer naar het station rijden?

Maar nee, doe geen domme dingen. Zeg zelf, kunnen we het dan gedoogen, dat een patiënt zich het hoofd stuk beukt ?

—    Wou hij dat doen?

—    Ja. Drie nachten achtereen kreeg hij zoo’n aanval. Overdag is-ie rustig, ja apatisch, zooals je hem ginds zag zitten. Hij luistert rustig naar de anderen en spreekt zelf geen woord, ’s Nachts echter schijnt de liefde-koorts in alle heftigheid bij hem uit te breken. Dan beukt ie zijn hoofd tegen een knop van zijn ledikant of tegen een tafelhoek, om de energie, die in hem is verzameld, uiting te geven.

Zeg ’s oprecht, weet U een ander middel tegen zooiets, dan een dwangbuis, als vier mannen hem niet kunnen houden?

—    Terug sturen.

—    En hem in handen van „geneesheeren” overleveren, die hem eerst krankzinnig verklaren en dan maken?

Dank U.

Om te beginnen hebben we zijn kamfergebruik opgevoerd tot het hoogste percentage van wat hier ooit werd toegepast.

O, viel le Grand zich haastig in de rede, ik maak me niet méér bezorgd over hem, dan om een ander. Over twaalf weken,

17

2