't Brokkenhuis

Le Grand blies een rookwolk uit

—    Ik zei je immers daarstraks al, dat er, uren ver in den omtrek, zelfs geen hut staat. Beiden zijn patiënten van ’t Brokkenhuis.

—    Nieuwe? vroeg Barrèl ongerust.

Een angstig, waarschuwend gevoel bekroop hem.

—    Ja, nieuwe, allebei derde klas. Ze zijn een week geleden gearriveerd

—    Derde klas? U had mij nog niets van klasseverschil gezegd.

—    Dat bestaat ook niet in ’t Brokkenhuis. De prijs is voor allen gelijk, of eigenlijk, even hoog. Wij kunnen alléén bemiddelde patiënten opnemen. Het onderscheid tusschen de klassen staat in verband met de stadia der kwaal. Die twee van straks bevinden zich nQg in het eerste stadium en behoo-ren daarom tot de derde klasse.

—    Die vrouw zag er vreeselijk uit, zei Barrèl, huiverend.

Le Grand glimlachte.

—    Wat valt er van één week behandeling al te zeggen? De ziekte is bij haar nog in haar sterkste ontwikkeling. Toen ze hier kwam, vocht ze er tegen met alle middelen onzer decadente beschaving. Ze gaf zelfs voordrachten over literatuur, in de conversatiezaal en zong cabaret-liedjes. Dat was natuurlijk louter opgeschroefdheid; nu ondergaat ze de reactie erop.

Barrèl voelde zich koud worden; zijn tanden klapperden. Hij trok zijn jas stijver om zich dicht. Een glimlach ziend om le Grands lippen, trachtte hij zich te bedwingen. Zijn lippen beefden echter zóó sterjs, dat zijn mond bleef bewegen.

—    Ze is dan wel héél ver heen, zei hij eindelijk. Naar haar uiterlijk te oordeelen, lijdt ze eerder aan gekrenkte hersenen, dan aan een gebroken hart.

Le Grand keek hem aan, een goedig-sarcastische grijns om

16