't Brokkenhuis

kuilen, waaruit de mistroostige paarden het weer met moeite opsjorden.

Bijzijden den weg, muften zwarte, klonterige velden. Hier en daar wiebelde een mager heestertje in den wind. Een slijkig poeltje, ter rechterzijde, waaruit groen-zwarte bellen opborrelden, walmde een verpestenden stank uit.

—    Is dat het natuurschoon van je herstellingsoord?

Le Grand trok de schouders op

—    Voor levensmoeden goed genoeg, dunkt mij. En de grond was voor een prikkie te koop. Zoover je om je heen kan zien, is alles gebied van het Brokkenhuis. In dat poeltje stortte vroeger de rioleering van het oude dorpje uit.

Zie daar eens!

Barrèl keek in de door den directeur aangeduide richting. Op een omgewaaiden, door wormen ingevreten en door de natuur verweerden, boom, zaten een man en een vrouw, met den rug naar elkaar toe. Toen het rijtuig voorbij reed, zag hij dat de vrouw jong en mooi was. Echter was haar schoonheid als van een schijndoode; geestloos en zonder wil te behagen. Haar oogen stonden dof, als beslagen brilleglazen en haar haren hingen ordeloos om haar hoofd.

Het gelaat van den man was onzichtbaar, wijl hij het voorover in de handpalmen liet rusten.

Hoewel zijn eigen, diep ingevreten, smart zijn geest en denkvermogen niet even vrijliet, doch in hem stak en wroette als een giftig insect, drongen deernis en weemoed in hem op, bij het zien van dien stillen, voorovergebogen man. Een prop scheen zijn keel te willen verstikken; hij slikte, vlug doch met moeite, om lucht te krijgen.

—    Is er... . een krankzinnigengesticht.... in den omtrek? vroeg hij, toen het rijtuigje de twee rampzaligen al lang voorbij was.

15