't Brokkenhuis

De wet van ’t Brokkenhuis, welke den beambten het intiem verkeer met gasten verbood, tenzij deze er aanleiding toe gaven, had henj tot nog toe gehandicapt. Doch, waar zij thans zoo onbevangen over kinderen en opleiding sprak, geloofde hij dat haar toestemming niet lang meer kon uitblijven. Zijn gezicht gloeide fel-rood van verlangen en, anders dan gewoonlijk, kon hij nu niet onmiddellijk gepaste antwoorden op haar vele vragen vinden.

Achter hen kwamen de oude, dikke chefkok en Francine. De grijze baas, vanaf de stichting van ’t Brokkenhuis in dienst van le Grand, was zoozeer één geworden met het asyl, dat hij in elke klasse de heerschende sfeer aanstonds in zich opnam. De ribbestooten, die Francine hem nu toediende, scheen hij evenmin te voelen, als hij haar uitdagende grappen hoorde, haar coquet lachen bemerkte.

Spijtig schudde ze het roodgelokt hoofd. Nu de chef, zoo-als zij het noemde, zijn afwezigen dag had, lukte het haar niet, met hem Freddie’s jaloezie op te wekken. Ze ging achter Milders staan, legde haar handen op zijn schouders en blies in zijn hals.

—    Je krijgt een gouden armband-horloge, als je Roosbergen verliefd maakt, fluisterde de oolijke dokter haar in het oor.

—    Waarom?

Ze lachte een schalksch trillertje.

—    We willen hem tegen Bill Bartens in ’t harnas jagen.

Jij moet hem inpraten dat-ie op jou verliefd is en dan

maken wij hem wijs, dat Bill je wil wegkapen, of onteeren of dat-ie iets anders verschrikkelijks met je voorheeft.

Nu gierde ze een hoogen lach, die schakers en omstanders deed opschrikken, uit.

—    Zoover krijg ik hem niet en al was ’t wèl zoo, hij herinnert het zich vijf minuten later toch niet meer, schaterde ze