't Brokkenhuis

Nu zwenkten de oude, moede paarden en trokken het krakend en zuchtend voertuig een breede laan door, van wier bestaan hij zelfs geen vermoeden had. En toch dacht hij het bosch bij D. tamelijk nauwkeurig te kennen.

—    Waar zijn we nou? vroeg hij verbaasd.

—    Op den weg naar ’t Brokkenhuis.

—    Is deze een nieuwe laan?

—    Nieuw? spotte le Grand. Vin je dat die vermolmde olmen er nieuw uitzien?

—    Klets. Ik heb in dit bosch veel gewandeld en gefietst, maar zoover ik me kan herinneren, heb ik deze laan nog nóóit gezien.

—    Dat is zeer waarschijnlijk, omdat deze weg uitsluitend naar ’t Brokkenhuis leidt en je in die richting uren ver kan gaan, zonder een dorpje of zelfs maar een hut te zien. Om van mijn methode goede resultaten te krijgen was het noodig, in een oord te bouwen dat om geen énkele reden door reizigers wordt bezocht, ’t Is, waar je komt en waarheen je ziet, alles even dor, onaanzienlijk en ongezellig.

Het had den nacht gesneeuwd en in den ochtend geregend. De regen had de sneeuw van de boomen gespoeld en, rondom ze, drassige, slijkige meertjes gevormd. Het slijk van boomgroen en weg-vuil gemengd tot pap met de sneeuw, zoog zich al verder in de nog witte laag, die in het midden van den weg lag. Het helle wit veranderde zienderoogen in een grauwe, vette brij.

Weer ging regen vallen. Het laatste wit versmolt en nu verdween voorgoed de eerste sneeuw van den nieuwen winter. Boomen werden al zeldzamer langs den weg, deze al ongelijker. De vigilante kroop krakend tegen hoogten op en zakte dan weer plotseling piepend weg, in onder modder verborgen