't Brokkenhuis

DE WEG.

Voor het station te D. wees le Grand naar een ouder-wetsche vigilante, bespannen met twee oude, schonkige paarden.

—    Dat is ons rijtuig, zei hij. Kan U eindelijk besluiten?

—    Och, het zal er zeker interessant genoeg zijn, om er een kijkje te nemen, antwoordde Barrèl, met moeden glimlach. Moet die oude koetsier ons rijden?

—    Verwachtte je dan een luxe-auto en een jongen, vroo-lijken chauffeur, om de levens-wrakken naar ons etablissement te brengen? Kom, je zou me doen gelooven dat je bewondering voor de browning maar een snobistisch gebaar was.

Barrèl trok de schouders op. Hij voelde nog maar weinig voor die drie maanden verblijf in le Grand’s „Brokkenhuis” en geloofde niet in ’t minst aan eenig goed resultaat er van. Maar toch, het vooruitzicht van een poos achtereen uit de stad te zijn en zijn huis niet te zien, waar élke kamer, èlk meubelstuk, het tikken der klok, het sloffen der meid hem herinnerde aan zijn verleden geluk en aan de ondervonden, grievende vernedering, lokte hem als een kleine, zeer kleine kans, van den dood niet opzettelijk te hoeven zoeken. Misschien. ...

Ze reden in een sukkeldrafje een buitensingel langs en daarna door nauwe straten met oude, lage huisjes, de eerste der, in later jaren snel en sterk uitgebreide, stad.

De stad zelve, met haar nieuwe, breede straten, groote confectie-magazijnen, bioscopen en nieuwe kerk van Cuy-pers, was Barrèl lang niet vreemd; maar, het oude gedeelte, waar de vigilante doorheen reed, had hij nooit dan vluchtig gezien. Het smalle grachtje en het typische ophaalbruggetje, die zij nu passeerden, zag hij thans voor het eerst.

13