't Brokkenhuis

Begrijp dan toch dat je bazelt en de Natuur voor een kastanje-piepster aanziet.

—    Zoo, zoo, kwam Barrèl los. We nemen dus aan, dat je spreeekt over Dante, Goethe, Heine en nog een paar honderd, die gemakkelijk op te noemen zijn. En daarvan wil je ons doen gelooven. ...

—    Maar m’n goeie man! viel Milders hem in de rede, denk je dan wérkelijk, dat die grooten zichzelf geloofden en hun eigen sentimentaliteiten ernstig namen? Dan heb je het hevig mis. Zij kenden hun wereld en wisten dat ze op den duur niet buiten de teekenen der belangstelling van hun medemenschen zouden kunnen. En om die te verdienen, bedachten ze lyrische verhaaltjes van zichzelven, die hen deden lijken op hun kwebbelende, kunst- en liefde-aanbiddende medeschepselen. Mannen als zij wisten op een haar, hoe ze „publiek” kittelen en vleien konden.

Stel je in gedachten eens den reus, den god Dante voor oogen, en naast hem, dat snotneus Beatrice. Zou hij nu werkelijk zijn Commedia nooit geschreven hebben, als hij dat wicht niét ontmoet had? Volgens de geschiedenis van den zieligen Lyriek zou je dat moeten aannemen. Loop heen. De gedachte, dat de Natuur hem dat geweldig genie en dien scheppingsdrang had gegeven, louter in het goed vertrouwen dat hij den één of anderen dag warm zou loopen om een paar bruine oogen, of een dot haren van een andere kleur.

En stel nu eens dat, toén hij dat kind voor het eerst ontmoette, ze toevallig verkouden was, wat toch een ieder gebeuren kan. Verbeeld je, hij had zijn goddelijke Beatrice leeren kennen als een meisje met een rooien neus en dikke lippen? Of, als het toevallig bizonder heet was geweest, met zomersproeten. Zouden wij, arme latergeborenen, dan nog steeds zonder Goddelijke Komedie zijn geweest? Geloof je niet eerder, als er

216