't Brokkenhuis

zij voortgingen het spel te spelen, evenals de vrouwen het hare, namen van dezen steeds méér den stuwen glimlach aan. En ze namen tot gewoonte, er over, in het bijzijn van mannen, te fluisteren en, om de domheid der mannen, te grinniken.

Waar niet dan vrouwen bijeen waren, werd er gefluisterd noch gegrinnikt, doch slechts gebabbeld over die honderd onbeduidende zaken, welke altijd het leven der vrouw hadden gevuld. En in gezelschap van uitsluitend mannen, werd door-loopend geschertst over de nieuwe uitvinding. De vrouw werd als het ware op tafel gelegd, ontleed en geanalyseerd, om bij haar naar dat verborgen, bizonder bezit te zoeken. De mannen vonden evenwel niets, wat de vrouw niet al, door alle eeuwen heen, had bezeten en ze dronken een fikschen borrel na, om de teleurstelling weg te spoelen. Tot er iets gebeurde, dat de nieuwe uitvinding der vrouw een kans gaf, haar bestaan erkend te zien.

Een geëxalteerd doch niet geheel voldragen jongman, die vóór zijn huwelijk de liefde in vele verzen bezongen had, kon in het samen-leven niet de voldoening smaken, die hij zich ervan had voorgesteld. Het kwam niet in hem op, de oorzaak daarvan in zichzelf te zoeken, maar hij tobde er zóó lang over, tot zijn toch al zwakke hersenen geheel in de war raakten; toen hallucineerde hij dat zijn tekortkoming aan liefde de schuld van zijn vrouw was. Ze had zich, beeldde hij zich in, niet geheel aan hem gegeven, zooals ze toch oorspronkelijk beloofd had. Ja, dacht hij, ze had hem zelfs haar ware, voornaamste gave, die waarvan haar glimlach de weerschijn was, onthouden.

Na weken van innerlijk lijden en smachtend verlangen vroeg hij zijn vrouwtje eindelijk, op bedeesden toon, of ze wellicht ook haar belofte vergeten was en nagelaten had, zich geheel aan hem te geven. Snikkend bekende hij, haar ervan te

204