't Brokkenhuis

In het kleine èn het groote spel wonnen èn verloren mannen èn vrouwen voortdurend, verhaalden de voorbijschietende plaatjes. Want de man verkreeg altijd den inzet der vrouw, hetzij in of buiten het paringsverbond en de vrouw veroverde het begeerd deel der aarde-productie; soms door zich te verhuren, soms door te trouwen en soms door beide middelen. Zoo ging het vele tientallen jaren voort, tot de vrouw nieuwe redenen tot strijd tegen den man uitvond.

Ze opperde namelijk bezwaren. Eerstens, dat de man, nadat zijn spel met haar uit was, het met andere vrouwen voortzette, hetgeen haar eigenliefde krenkte en haar vrees opwekte dat er minder van de productie op haar deel zou komen, dan zij zich had toegedacht. En tweedens, dat de man haar wèl een deel der productie gaf, maar de kennis en de macht, om die te doen maken en te beheerschen, aan zich alleen hield. En toen haar klagen daarover niet hielp, veranderde ze van tactiek; ze schafte zich een stuwen glimlach aan en liet dien schijnen, telkens als de man beweerde dat hij het spel gewonnen had.

Die glimlach deed de zekerheid van den man in twijfel overgaan. Hij bond een beetje in en vroeg de vrouw naar de beteekenis van haar nieuwen lach. Daar antwoordde ze éérst met een medelijdend schouderophalen op en zei dan later, dat hij er met zijn overwinning was ingeloopen. Want dat hetgeen hij voor den inzet der vrouw had aangezien, niets anders was dan een fopprijs. Het ware vrouw-zijn, dat wat èigenlijk den man zoo onweerstaanbaar aantrok en voor hem het hoogste bezit moest zijn, zou hij niét zoo gemakkelijk veroveren, verzekerde zij.

Een duidelijker verklaring, van haar sluwen glimlach gaf de vrouw niét, hoezeer een enkele man daar ook op aandrong.

De meeste mannen lachten in het begin hartelijk, om die grappige uitvinding en dwaze gewichtigdoenerij. Doch, wijl

203