't Brokkenhuis

wen, die hun man verweten andere vrouwen te hebben bevrucht. Kinderlijden, vanaf lichamelijke pijnigingen tot krankzinnigheid opwekkende geestverknoeiïng toe, om het ontijdig of bij vergissing geboren worden van die kleinen, schreide felle aanklachten.

Nu trokken achtereen voorbij, de lijdensbeelden van mannen en vrouwen, die hun drang naar een oogenblik van lichaamsgemeenschap hadden aangezien voor verlangen naar en geloof in een absoluut verbond van eeuwigen duur.

Genieën, wereld-talenten, zóó onbedreven in het materiëele en het algemeen-praktische van het leven, dat de gemeenschap der menschen hen had moeten behoeden en verzorgen als onnadenkende kinderen, beulden zich af als galeislaven. Eenmaal gevangen in een paringsverbond dat hun meer verplichtingen en kinderen, dan rechten en plezier gaf, worstelden ze, zonder een schijn van kans, tegen de meedoogenlooze wet, welke beveelt, dat de slaaf véél arbeid voor weinig belooning moet geven.

In dien ongelijken strijd verloren zij, zoo verhaalden en beeldden de trillende platen op het witte doek. Ze werden verslagen, door zorgen voor kinderschoenen en vrouweneischen, vermoord door concessies ten koste van eer en geweten, ter-wille van een woonhok en een boterham voor een gezin, dat hun, geestelijk, meestal vreemd was en niets aanging. En vrouwen, wier zeldzaam ruimen blik en geniaal organisatievermogen haar hadden bestemd voor grootschen gemeen-schapsarbeid, prostitueerden in benepen gezinnen haar geest en kracht, om gedegenereerde mannen en achterlijke kinderen voor ondergang te behoeden. Ze offerden aan die ondankbare taak, welke nooit het gehoopt resultaat bereikte, haar beste jaren, daartoe gedwongen en bedrogen door een geforceerd, overgevoelig begrip van vrouwenplicht en moederliefde. En

198