't Brokkenhuis

—    Hallo, ja, le Grand. Je bent nummer zes.

—    Ik ben Barrèl.

—    Doet ’r niet toe. Je bent vanavond de zesde, die naar den bekenden weg vraagt. Dat costuum is voor het bals-masqué. Kleed je dus spoedig en zorg dat je er in de puntjes uitziet. Om negen uur in de groote aula.

De deuren tusschen de groote gehoorzaal en de eetzaal waren als jalouzieën ingeschoven; tezamen vormden beide lokalen nu een groote, prettig-aandoende feesthal.

De spreuken op de wanden, achter de tafels, waren gemaskeerd achter vlammend-gekleurde doeken. Géén symbool in kleur of woord, gaf thans het karakter van het Brokkenhuis weer; versiering en verlichting dienden er uitsluitend toe, de hal tot vreugdezaal te maken.

Op clubtafeltjes, langs de wanden, stonden electrische lampen, omhangen met rosé, blauwe en mosgroene schemerkap-pen. In de zaal waasde een gedempte lichtschijn van honderden, aan het plafond hangende, zijden, met fantastische kleuren beschilderde, lampions.

In het midden der zaal waren in twee vijfhoekige aardper-ken levende bloemen aangebracht. Tusschen beide in, welde een fontein op, uit een groote, kristallen kelk. Het water spoot een meter hoog en viel in een waaier van druppel-stralen in de kelk weer neer; deze, vanonder den vloer veelkleurig verlicht, kaatste de druppelen als tienduizenden lichtflikkeringen terug.

Muziek speelde reeds, toen Barrèl binnenkwam. Er waren al gasten, gemaskerd en in costuum en ze dansten. De melodie fladderde als een klankenwarreling door de zaal en op haar onregelmatige vluchtige cadans fladderden en zweefden de feestgenooten. Eigenlijk dansten ze niet. Vrouwen zweefden

188