't Brokkenhuis

kamer niet voorbij konden gaan, zonder even binnen te wippen. De Kleine Man met den Grooten Bochel die, in korten tijd, door zijn sprongen en grollen de gunsteling der dames was geworden, kwam al in den ochtend bij haar en bleef toen vier-en-twintig uur aaneen. De volgende drie dagen sloot hij zich in zijn kamer op en liet hij niemand bij zich dan Francine, om hem eten of versterkende middelen te brengen.

De kamer der Oude Dikke Dame werd in gebruik genomen door een tenger meisje van zeventien jaar, met bleek gezicht en dweepend-starende oogen. Den eersten keer dat Barrèl haar zag, herinnerde hij zich dat ze hem, een poos geleden, overdag, had willen overrompelen, in een aanval van vertel-hysterie. Daarom meed hij haar stelselmatig.

Nu de Oude Dikke Dame de klasse had verlaten, drong het tot hem door, dat ze was gegaan, zonder aan een der mannen iets achter te laten van haar wonderbaar geluid. Al hun zoeken, hun ijveren, heel hun vertoon van veroveren was dus vergeefs geweest. Wel had hij iets van haar verkregen, prettige gewaarwordingen voor korten duur, maar die waren van géén anderen aard geweest dan die, welke hem de Weduwe, de Naakte Dame, de Feministe en de Zeenymph hadden gegeven. Toch had hij iets anders bij haar gezocht en van haar verlangd. Telkenkeer hij haar opzocht, had hij haar willen berooven, om zijn eigen geestelijk bezit te vermeerderen. En nóóit had hij iets anders dan haar lichaam gevonden, nooit was hij verder gevorderd dan tot een armzalig, banaal samenzijn met haar.

Was het dan tóch dat en niets anders geweest, wat hij bij haar had gezocht? vroeg hij zich zekeren middag voor den zooveelsten keer af, toen hij, in een vlaag van onmacht, wanhopig naar zijn schilderij zat te staren.

Nee! antwoordde hij zichzelven luid-op, als om zich tot

180