't Brokkenhuis

—    Goed geantwoord, ofschoon je er vannacht heel anders over dacht. Maar, waarom tot onthouding te forceeren, zoolang er overvloed is? Het leven geeft niet tè veel kansen tot geluk of genoegen. Laten we onszelven of anderen dan niet zonder redenen van ernstigen aard op rantsoen stellen.

—    Stel je voor, viel het Dronken Gezicht in een opwelling van verwondering uit, dat we ons in het gewone leven eiken dag maar raak gaven.

—    In het dagelijksch leven zal je nog niet zoo veel vrouwen ontmoeten, die dat openlijk verlangen. De huichelachtige hok-bij-elkaar-leefwijze houdt ze wel in toom. Maar elke vrouw in ’t Huis, die jou begeert, heeft een recht op jou, zooals jij op haar; evenals jullie beiden het recht hebben te genezen.

—    Alsof ze zou genezen, door met mij te zijn, spotte het Dronken Gezicht.

—    Denk! zei le Grand ernstig. Zien, waarnemen, denken en verwerken. Dan komt het weten.

Het Weten verklaart en verontschuldigt alles..........

Zoolang nog één patiënt zich inbeeldt, dat hij of zij met één bepaald persoon wil paren, moet die daaraan toegeven, om de genezing van die auto-suggestie te bevorderen. Alleen door altijd gemakkelijk en direct voldoening te vinden, zal de mensch leeren, dat paring een tè onbenullige handeling is, om bij keus of voorkeur aan hoedanigheid of waarde te kunnen winnen.

Daarentegen zal elke weigering, door een begeerd persoon, telkens wéér de illusies van en het bijgeloof in een bizonder geluk opwekken; dat zou bij een telergesteld patiënt dan weer kunnen leiden tot afzondering van de gemeenschap, om te hopen en te wachten, daarna te kniezen en eindelijk te wanhopen.

De kuur in ’t Brokkenhuis is een salto mortale. In de tweede

178