't Brokkenhuis

Hoe grooter en rijker de kern wordt, des te sterker haar stralen naar buiten dringen en des te warmer ze tot hun oorsprong terugkeeren. De hitte der terugkeerende radiumstra-len loutert den wil, rijpt het kunnen, verduurzaamt de daad.

Barrèl luisterde naar de stem.

Dat wezen, wien die stem behoorde, had hij nog niet bemachtigd. Die stem, haar ernst en haar waardigheid zouden in hem overgaan, als hij het wezen nam, tot bezit.

De Oude Dikke Dame vlijde zich, slaapverlangend, uit, op zijn divan. Toen hij de deur uitging, glipte het Jonge Ventje naar binnen. Hij kwam uit de kamer der Zeenymph en wilde nu gaan rusten in de ronde armen, aan den breeden, vollen boezem der Oude Dikke Dame.

Rustig van gebaar naderde Barrèl de Statige Feministe.

Ze wachtte hem in haar kamer, naakt. Naakt was haar lichaam, een lang, mager, beenderig, geelgetint en roodge-vlekt lichaam. Schraal waren haar armen en beenen, schonkig haar heupen, groot en grof haar handen en voeten.

Ze sloot de deur en nam Barrèl in haar armen. Ze droeg hem.

Hard, droog, schroeiend voelde haar lichaam aan. Maar, hij aarzelde niet. Ze was niet minder vrouw dan de andere dames en zou hem, net zoo goed als deze, haar deel geven van de waarden die in haar leefden. Dus, nam hij haar.

En, zij nam hèm, om wat haar ontbrak en wat zij behoefde, aan hèm te ontfutselen.

Intusschen sprak ze.

Over menschenliefde, gelijkheid, historisch materialisme, socialisme, communisme en de dictatuur van het intellect. En, gedurende de opperste uiting harer overgave en bezitneming, sprak ze een lange, ernstige verwensching uit, over den drang naar bezit en over het privaatbezit zelve.