't Brokkenhuis

ONTLADING.

Nacht.

Barrèl wist nu. De Naakte Dame hunkerde, schreide innerlijk naar het bezit der onsterfelijkheid, die zijn schilderij omhing en dus naar het wezen, waaruit die schepping was voortgekomen.

Gelijk dien éérsten nacht, welken hij zich evenwel niet herinnerde, ging hij dézen nacht naar haar kamer.

Evenals toen stond ze ook nu, naakt, op haar divan, als verwachtte ze hem.

Nu echter schreeuwde ze niet, schimpte ze niet. Haar armen strekten zich verlangend naar hem uit, naar het geheiligd talent, dat in zijn lichaam huisde.

Verleidelijk, verlokkend was haar blankheid, fier haar houding, suggestief het mooi van haar boezem en van haar heuplijnen.

Volgens haar geslacht was ze vrouw, maar man was in de bewuste fierheid van haar houding en in den onontkoom'baren eisch naar bezit, welke haar oogen deed schitteren.

Vrouw-man, man-vrouw, zoo zag Barrèl haar, met een enkelen blik. Ti) was dus het wezen, dat hij moest bezitten, om zijn werk met levens-verf te kunnen schilderen. Haar gebaar, haar lijnen, haar fierheid, de warmte van haar heupen behoefde hij, was hem onontbeerlijk, om het beeld te schilderen, dat hij zich had gedacht en om, door die taak te volbrengen, tot verlossing te komen.

Om al wat het hare was in zichzelf over te nemen, moest hij haar dus bezitten.

Zij zag hem komen en innerlijk juichte, jubelde, triomfeerde zij. Ui) de man die het leven schiep uit doode verfstoffen, het LEVEN, dat eeuwig was, is en zal zijn, was bij haar,

IJ8