't Brokkenhuis

Zoo zweeg de Oude Dikke Dame soms een ganschen halven dag, om te doen gelooven, dat haar talent was uitgeput. En dan plotseling zong ze een nieuw lied, juichte haar stem hooger en klonk ze zuiverder dan tevoren.

De Kampioen-Bokser wendde eens een ongeluk voor. Halterend met de zwaarste gewichten, welke hij had kunnen vinden, liet hij zidh er plotseling mee op den vloer vallen.

Donderend rommelden de zware gevaarten neer en rolden door de kamer. Somber drong de plof van zijn zwaar lichaam door de tweede klasse. De geluiden deden aan, als stortte een gedeelte van het huis in. En echter, geen der patiënten liet zich verrassen of beetnemen. Even later baste hij een diepen lach uit en ving weer vlijtig aan, onder het uitstooten van bizonder sportieve krachttermen.

Toe Barrèl eindelijk inzag, dat zijn praten, zij het luid-op, over zijn kunst niemand tot de daad suggereerde, zette hij zijn ezel in de deuropening. En zelf nam hij plaats ervóór, in den corridor.

Dat deed hij zekeren ochtend, vóór het ontbijt. Maar, nog had de gong niet geslagen voor het diner, of allen, die wachtten en vreesden, leden en hoopten als hij, hadden zijn voorbeeld gevolgd.

Nu waren de electrische golven, die zweefden in de kamers en den corridor, zóó zwaar geladen, dat zij een blauw-rooden gloed afgaven.

De kortsluiting, die niet kon worden vermeden, dreigde met indrukwekkende gevolgen.