't Brokkenhuis

Ze wist niet of ze verheugd of bedroefd was of moest zijn; eigenlijk wist ze niéts. En toch was ze één met haar toilet en straalden geest, adel en schoonheid uit haar.

Het wezen en de gedachten der anderen waren eender als de hare. Er was iets voorbij gegaan.

Eenigen grepen weer naar lepel, mes of vork.

Dan. .. . ruischte een accoord, dat hen machtig aangreep en als omvatte, door de zaal; de Sombere Man zat aan de piano.

Hij speelde.

Niemand kende die melodie, niet één had nog ooit die levenstrilling der snaren gehoord.

Ze voelden zich van tafel losgerukt, opgeheven uit de sfeer van eten en drinken. Ze zweefden door de zaal, door onbegrensde ruimten, door blauwe, rosé en lila werelden; onder blanke luchten, door met herfstgoud begoten wouden, over groen- en schuimwitkoppige bruisende zeeën.

Die melodie was nooit tevoren door iemand gehoord; die klanken waren nog niet besmet door inktkrabbels op papier. Die muziek was het leven zelf; zijn oerkracht, zijn adem, zijn geest.

De patiënten der tweede klasse stonden op, langzaam, eerbiedig en toch vol loerend wantrouwen jegens elkaar. En langzaam schreden ze naar den oorsprong van het nieuwe, dat door zijn machtige suggestie hen had ontrukt, aan eigen Zijn, voor een moment.

Vooraan gingen de vrouwen: de Oude Dikke Dame, de Onbestorven Weduwe, de Statige Feministe, de Zeenymph en de Naakte Dame.

Ze sidderden. Van geluks-extase en van vrees voor het onbe-grepene.

Maar toch wilden ze, moesten ze daarheen, naar dat toe, om te hebben, te bezitten. Schoon ze het wel begrepen; dat