't Brokkenhuis

Allen voelden het: lichaam en gebaar, stof en kleuren waren één en dat zeldzaam resultaat was niet louter het gevolg van hand-arbeid. De drijfveer tot het uitdenken en maken van zoo’n toilet moest van voornamer gedachte zijn geweest, dan die der noodzakelijkheid van een nieuwe jurk. Niemand minder dan Sitoeri zelve, dachten de anderen, kon de Onbestorven Weduwe hebben bezield bij haar werk, èn tot het heilloos streven, dat er van moest uitgaan. Zoo één, dan moest wel dit talent het allergevaarlijkste zijn voor het doen verschijnen van Simpels.

In langen tijd was er niet zoo weinig door de tweede klasse gebruikt, aan het diner, als dezen middag. Bijna niemand at; dames en heeren beefden en sidderden van verwachting. Innerlijk was een ieder hunner er zeker van; op een zóó duidelijke, Sitoerische uitdaging, moest wel onmiddellijk de verschijning en val van Simpel volgen.

En ze wachtten....

De Sombere Man stond op. Zijn plaats aan tafel was schuin over de Onbestorven Weduwe; sinds haar binnenkomen, had hij geen lepel vol gebruikt. Haar verschijning, de sfeer die om haar zweefde, was van méér en voornamer waarde voor hem, dan voedsel. Haar tegenwoordigheid deed al het andere in de wereld voor hem van onnut worden en zonder reden van bestaan.

Schoon de tweede klasse ademloos van verwachting, op den man en de vrouw lette, scheen het buitengewone, dat ging gebeuren, niet tot de patiënten aan de andere tafels door te dringen. Aan die der derde klasse rees oorverdoovend, angstwekkend tumult op, wijl een bizonder sterke patiënt de hoofden van twee vrouwen tegen elkaar sloeg, onder het uitbrullen van zijn liefdesgeschiedenis.

Aan de tafel der eerste klasse werd rustig en beschaafd ge-

149