't Brokkenhuis

terra-cotta, beviel haar nogal op het oog, schoon de coupe aan den hals haar minder geschikt toescheen. Dus, nam ze die mee naar de kamer der naaisters en veranderde haar daar, met allerlei hulpmiddelen en fournituren, in een sprookje van stoffen en kleuren.

Haar eerste binnenkomen in de eetzaal, met de nieuwe jurk aan, was een indrukwekkend succes. De buitengewoon rumoerige derde klasse zweeg een volle minuut en keek haar beduust aan. De patiënten der eerste klasse, dames zoowel als heeren, keken blij-verrast op en le Grand stond zelfs even op, om haar vriendelijk toe te lachen.

Noch de liefelijke altstem der Oude Dikke Dame, noch des Kampioen-Boksers overtuigendste krachttoer, noch de meest suggestieve dans der Zeenymph had het bereikt, de tweede klasse zóózeer in haar geheel te ontroeren, als de lente-lach om den mond der Weduwe deed, toen zij in haar nieuw toilet aan tafel kwam.

Dat wonder geschiedde, doordat de vreemde, gansch nieuwe, bekoring, welke uit haar verschijning straalde, de patiënten, niettegenstaande hun stugste gereserveerdheid, een oogen-blik als overweldigde.

Het was dan ook geen jurk zonder meer, nóch een vrouw in een costuum, maar dè vrouw die het had verstaan, één te worden met haar kleeren en zich nu in haar opperste en schoonste charme der menschheid en het leven aanbood.

De kleinzieligste ethische zedepreeker, zelfs, had in die kleedij geen aanleiding kunnen vinden tot vitten. Want, niet de uitsnijding aan den hals, geen buitensporige buste-welving, niet de lengte der mouwen, noch doorzichtigheid der stof was het, die haar in dat costuum tot de mooiste der patiënten maakte, maar de harmonie, welke de Weduwe had gezocht en betracht in de coupe, stof en kleuren.

148