't Brokkenhuis

—    Hoezoo? Omdat we niet op de groote trom slaan? vroeg le Grand, ironisch. Wel, we hebben niéts te verbergen, maar missen óók redenen tot luidruchtige reclame. Een ander geval zou het zijn, als ’t Brokkenhuis een instelling was voor het groote publiek. Maar denk eens aan, het heeft juist plaats voor dertig patiënten, evenveel dames als heeren. O ja, als het gebouw tienmaal zoo groot was, zou het óók doorloopend bezet zijn; er is genoeg liefde-misère in de wereld. Maar ik voel niets voor massa-behandeling; dertig patiënten acht ik precies genoeg. En eerst tegen dat een der gasten, na drie maanden kuren, onze inrichting gaat verlaten, introduceer ik, in haar of zijn plaats, een nieuweling.

—    Dus nü is die eer aan mij?

—    Zeker!

—    En indien ik nu, waar U vast van opaan kunt, géén gebruik wensch te maken van Uw introductie?

—    Kom, kom, meneer Barrèl, men zegt wel dat een drenkeling zelfs naar een stroohalm grijpt.

Barrèl trachtte zijn bezoeker fier en zelfbewust aan te zien, maar dat mislukte hem.

—    Wat doet U veronderstellen, dat ik zoo’n drenkeling zou zijn? vroeg hij met trillende stem.

Le Grand stond op. Nu leek hij, in Barrèls oogen, wel een hoofd grooter dan eerst, door den warmen gloed van belangstelling, die hem uit zijn oogen toestraalde.

—    U wilt dus weten, waarom ik aanneem dat U gedurende drie maanden onze gast zult zijn? Wel, gisteravond, in het cabaret, zat ik twee tafels van U af. U hebt Uw borrel besteld en betaald, maar niet gedronken.

—    Héb ik wérkelijk niet? vroeg Barrèl, met voorgewende onverschilligheid. Och, dat kan ook wel; ik was zoo in gedachten verdiept.

7