't Brokkenhuis

Hij hield Barrèl zijn sigarenkoker voor.

Als U ’t goedvindt, vermijden we noodelooze woordenverspilling, zei hij, toen Barrèl zat en rookte.

Inderdaad heb ik gisteravond die kaart in Uw bus gestoken. Ik ben werkelijk de vertegenwoordiger van ’t Brokkenhuis en kom U voorstellen, gedurende drie maanden onze gast te zijn.

Hoewel niet meer bij machte, met wien ook, medelijden te voelen, vroeg Barrèl zich af, of de man, die tegenover hem zat wellicht niet ongelukkiger was dan hij. Dan, zich geprikkeld voelend om op te zien, staarde hij in een paar sarcastische blauw-grijze oogen.

U denkt waarschijnlijk dat ik gek ben, niet meneer Barrèl? Maar zeg ’s eerlijk, acht U het genezen van verstoorde even-wichten wérkelijk zoo dwaas of onmogelijk?

—    Dwaas?

—    Misschien zou U gelijk hebben, ging le Grand onverstoord voort, het ochtendblad opvouwend en ermee op zijn knie slaand, als onze inrichting pompeus adverteerde en ook op andere manieren reclame maakte. Ja, zei hij lachend, als we ons aan Jan Publiek opdrongen als wonderdokters en weldoeners. Maar, het tegendeel is juist waar. Buiten onze cliën-tèle, die we zelf uitzoeken, kent niémand ons. Wij zijn zóó bescheiden en werken zóó discreet, dat het publiek niéts afweet van het bestaan van onze inrichting.

—    En Uw genezen patiënten dan? vroeg Barrèl, on-geloovig.

—    O, die zwijgen over hun verblijf, in ’t Brokkenhuis, zoo-als gearriveerden gewoonlijk zwijgen over de lichtzinnigheden in hun jeugd.

—    Een beetje hocus pocus is er dus wèl bij, kon Barrèl zich niet weerhouden te spotten.

6