't Brokkenhuis

zeker van, dat ze niet allerlei rare dingen uithaalde, om jegens mannen buiten de tweede klasse streken uit te spelen.

Toen ze binnen kwam hield hij zich niettemin, of hij niet het minste belang in haar stelde. En nauwelijks zat ze aan de leestafel, schijnbaar ten volle verdiept in een boek, of hij nam de Don Quichotte, welke hij voor zich apart had gelegd, en scheen toen van niets om zich heen meer te weten.

De algeheele rust, die nu in de leeszaal zweefde, was echter van korten duur. Na een tiental bladzijden te hebben gelezen, liet het Dronken Gezicht zijn boek onachtzaam uit de handen vallen en begon hij luid-op er over te praten.

Al hooger en hooger klonk zijn stem, zoodat de een na den ander ophield met lezen en hem aankeek. Binnen weinige minuten luisterden ze naar hem met toegespitste belangstelling. En de stilte der luistering werd zoo zuiver, als zelfs de directeur gedurende zijn cursussen bij mogelijkheid kon wenschen.

Hij sprak over den dolenden ridder en zijn schildknaap, over des ridders liefde en avonturen. Over den ouden, knus-sen, romantischen tijd, over de menschen van dien tijd, hun zeden en liefhebberijen. Maar, weldra scheen het, als verzonk het oude prachtverhaal in zijn causerie en vertelde hij een eigen geschiedenis, spitsvondigheden aan paradoxen, deze aan kwinkslagen en die geestigheden aan fantastische invallen hechtend.

Eigenlijk was het geen verhaal, dat de tweede klasse zoo tot groote belangstelling imponeerde, maar een epos. Hij vertelde niet, maar bouwde; bouwde met woorden een wereld op, waarin gedachten als geestelijke personen leefden, leden, genoten en lachten. Blijkbaar sprak hij ook niet ter wille van, of tégen zijn mede-patiënten, hij scheen ze zelfs niet te zien. Zijn geest werkte, dacht, bouwde en uitte zich in woorden, welke gedurende een poos de tweede klasse geheel veroverden,

142