't Brokkenhuis

en door een bizonderen, helblauwen glans uit zijn oogen, die de leeszaal als met een nieuw licht vulde.

Zijn geest, zoolang vernederd en geknecht door geweld van buiten af, scheen zich vrij te maken en tot vergoeding voor zijn lijden een latent dichterschap in hem tot ontkieming te brengen.

Zijn geestigheden zouden de ruiten der zaal hebben doen rinkelen van het lachen, als hij door normale menschen was aangehoord. Zijn fantasieën waren zoo absoluut nieuw, zoo stout gedacht, zoo onbegrensd, dat een bijeenkomst der vervelendste, over oud roest en vergaan papier mummelende professoren, naar hem luisterend, alle theorieën en stelsels zou hebben vergeten, om hem als een klas nieuwsgierige schoolknapen met open mond en oogen aan te gapen.

Deze luisteraars bleven echter kalm en niet de geringste uiterlijke kenteekenen verrieden, in hoeverre zijn woorden hun innerlijk leven in beroering brachten. Niet één vertrok ook maar even een lachspier, om zijn ongerijmdste zotternijen. Wel gluurden hun oogen onverpoosd naar elkaar, spiedend, of de causerie van den Man-met-het-Dronken-Gezicht bij iemand „Sitoerische” neigingen opwekte.

Plotseling zweeg hij en liep weg. Hij liet zich den geheelen dag niet meer zien en hield zich ook de volgende dagen schuil, om hen, onopgemerkt, door zijn kijkgat te bespionneeren.

Intuïtief voelde hij, dat het „nieuwe” in hem hen imponeerde en nieuwsgierig naar hem maakte. De mannen prikkelde hij tot een soort jaloezie; het zou hen aanzetten, eigen krachten te beproeven, om te ervaren, of ook zij geen latent talent bezaten. De invloed evenwel, die van hem naar de vrouwen zou uitgaan, begreep hij, zou van geheel anderen aard zijn.

Zij toch zouden het nieuwe in hem zien als een bezit, en trachten, het tot het hare te maken,om het genot, dat vergroot

143