't Brokkenhuis

Maar Stien repte zich al de kamer uit, wijl ze een pijp van zijn pyjama van onder de deken naar voren zag schuifelen.

—    Moet ik ’m wegsturen? vroeg ze bij de deur, over haar schouder heen.

—    Ja. Néé — breng ’m naar ’t salon, maar zeg ’m dat ik nog ontbijten moet. Misschien verveelt het wachten hem wel en gaat ie heen.

Hij beeldde zich in dat hij veel langzamer was dan gewoonlijk en wel een uur deed over een kop thee en een beschuit. Toch kwam hij nauwelijks twintig minuten na zijn wakker worden het salon binnen.

In zijn gemakkelijksten fauteuil zat een heer zijn ochtendblad te lezen en een van zijn sigaren te rooken.

Bij Barrèl’s binnenkomen stond de bezoeker op en stak hem de hand toe.

—    Ik ben le Grand, zei hij eenvoudig. U hebt waarschijnlijk mijn kaart gelezen.

Barrèl nam de hand en keek den bezoeker aan. Hij zag éérst een paar scherp-turende blauw-grijze oogen, dan een breeden mond met dunne lippen, waarlangs smalle groeven naar boven lijnden en daarna het geheele, energieke, gladgeschoren gezicht. Hij schatte den man vóór zich vijftig jaar oud.

—    ’t Doet me genoegen Uw kennis te maken, zei hij, zoo droog als hem mogelijk was, maar. ...

—    Maar U denkt natuurlijk het slachtoffer van een flauwe grap te zijn, vulde le Grand aan. Ik heb een van Uw sigaren opgestoken, mag ik U nu een van mij geven?

—    Pardon....

—    Och.... "take it easy”, zegt de Engelschman. Als U het permitteert, ga ik weer zitten. Als men zit, voelt men in den regel minder wantrouwen jegens elkaar en praat men ook vrijer en openhartiger. Vindt U ook niet?

5