't Brokkenhuis

ze nog steeds op dezelfde plek te kreunen en hield zich, alsof ze te veel pijn had, om een beweging tot opstaan te maken.

De aapmenschen waren, naarmate haar gillen in kreunen was verkeerd, geleidelijk teruggekomen en in een wijden kring om haar heen gaan zitten. Ze staarden haar verbaasd aan, mond en oogen wijd-open, doch hielden zich gereed, op te springen en opnieuw te vluchten, ingeval ze het schrikwekkend geluid wéér zou doen hooren.

Maar dat kwam niet meer. Zelfs haar kreunen werd al zachter en toen de anderen vruchten inzamelden en die op hun gemak gingen oppeuzelen, vergat ze haar pijn te uiten, uit belangstelling voor het voedsel.

Dicht bij haar zat een jong, krachtig mannetjes-aapmensch. Hij vrat snel en veel; zóó snel, dat zijn handen de werking van zijn mond bijna niet gelijk konden blijven. Er rolde een rijpe, sappige appel uit zijn hand, in de richting van Sitoeri.

—    Rol ’m een beetje dichter bij mij, verzocht ze, op flee-menden toon.

—    Mankeert je wat aan je armen en beenen, dat je niet kan opstaan en zelf plukken, antwoordde het jonge aapmensch, dat Simpel werd genoemd, bits. Sta op en pluk er zooveel als je vraatlust behoeft en spreek geen wartaal tegen me. Of, blijf liggen en verhonger voor mijn part.

—    Ik kan niet opstaan, zei ze zacht, ik heb immers pas een jong geworpen.

Dat argument had hij nog nooit gehoord en wekte zijn verwondering op. Doch, wat hem sterker aangreep, was, de vreemde, weeke klank van haar stem.

Die stem trilde in hem na en scheen in hem rond te kruipen en zijn binnenste tot beroering te brengen. Een vreemde, gekke gewaarwording ontstond daaruit: nieuwsgierigheid. Nieuwsgierigheid naar het gedoe van het wijfje, dat een jong had ge-

132