't Brokkenhuis

Het kleine kaartje bevatte den naam van den vertegenwoordiger. Er onder was met potlood gekrabbeld:

„Zal zoo vrij zijn, morgenochtend te elf ure bij U te komen, in de stellige verwachting dat U me zult ontvangen.”

Barrèl slingerde de kaart van zich af en stond even later op, om haar weer op te rapen. Hij las, las nog eens den inhoud en zei tegen zichzelf, dat een kennis een flauwe grap met hem speelde.

Hij smeet de kaart nu op den vloer en ging er op staan, als was ze de kop van een adder.

Toen, bukte hij zich wéér, nam het drukwerkje op en las het voor den zooveelsten keer. En eerst toen hij door tranen geen woord meer kon onderscheiden, sloot hij enveloppe en kaart zorgvuldig weg en ging naar zijn slaapkamer, met het stellige voornemen, den volgenden ochtend niemand te ontvangen.

—    Meneer, meneer, meneer!

Hij schrok op, wakker geprikkeld door de schril-klaterende stem van Stien.

—    Hé. Wat-é, wat is er?

—    D ’r is iemand voor U. U zoud’m om elf uur ontvangen, zeid-ie.

Direct wist hij. Hij had in bed zóó lang moeten denken aan de kaart met den zonderlingen inhoud, dat hij louter van geestelijke uitputting in slaap was gevallen.

—    Wat zei je daar van elf uur? vroeg hij zacht, om voor haar zijn ontroering te bedwingen.

—    Een meneer....

—    Wat wil ie dan?

4