't Brokkenhuis

geling. En, hij had geweldig te keer gegaan, geschreeuwd, gedreigd als een krankzinnige.

Was hij dan nu in de tweede klasse? Woonde hij dan al een maand in het asyl? Zou hij nu genezende zijn of ging hij geestelijk nog steeds achteruit?

Hij leunde nadenkend het hoofd in de handen en bemerkte niet dat zijn pijp uitging, door zijn peinzen in het verleden.

Pia?

Wie was Pia? En wat?

Een vrouw, ja een vrouw. Zijn vrouw. Maar wat beteekende dat eigenlijk, zijn vrouw? En wat had de beteekenis dier uitdrukking te maken met zijn verblijf in deze kamer met grijze gordijnen ?

Zilveren klok-geklingel rukte hem op uit zijn peinzing. Al luider, helderder, vroolijker juichte de groote klok.

Hij greep zijn hoed en ging de trap af, naar het terras. De luxe-auto stond op wegrijden, omstuwd door patiënten der eerste klasse en door beambten van ’t Brokkenhuis.

Zij lachten en schertsten.

Naast Freddy, den chauffeur, zat een heer van middelbaren leeftijd. Een rustige lach verhelderde zijn gladgeschoren gezicht; levendige, grijze oogen groetten dankend de vrienden, die vaarwel zeiden.

Vaag herinnerde Barrèl zich nog eens zoo’n afscheid te hebben gezien. Dat was in den ochtend dat de directeur hem naar het Huis bracht. Dan moest deze heer een genezen patiënt zijn. Nog een oogenblik en hij zou vertrekken, voorgoed ’t Brokkenhuis verlaten, om weer in het maatschappelijk leven terug te gaan.

Het interesseerde hem niet. In niets wat anderen zeiden of deden, stelde hij eenig belang.

In zijn hoofd leek het een warboel, als een pas betrokken

120