't Brokkenhuis

tweede spookgestalte, in den spiegel. Gerinkel, van brekend en vallend glas, wond haar tot het uiterste op. Weer stoof ze de kamer uit, haar nachtgewaad wijd-uit wapperend, waardoor ze een vleermuis leek van enorme afmetingen. Ze stootte kreten uit, als nog door geen menschelijke stem voortgebracht.

Barrèl liep haar na, hield een groote spiegelscherf in de hand, als een paradijs-engel zijn vlammend zwaard.

Verder weg in den corridor zat de oude koetsier, in een fauteuil, zijn nachtdienst te verdroomen. Hij ontwaakte door de herrie, viel aanstonds van schrik achterover en bad in die houding, luid op, het „Gebed van den onwetende”.

In haar angst voor de spoken snelde de Oude Dikke Dame naar de deur van het Dronken Gezicht en trachtte die open te rukken. Dat lukte niet en, geheel buiten zinnen, wierp ze zich op den vloer, om onder de deur door naar binnen te kruipen.

Het Jonge Ventje, welks kamer tegenover die van het Dronken Gezicht lag, deed net op dat oogenblik zijn deur een weinig open en gluurde door den kier. Geluks-extaze doorgolfde hem, toen hij zijn oude vijandin in die houding zag liggen. Snel trad hij een stap terug, greep zijn karaf en smeet den inhoud over het hoofd der Oude Dame.

Dan slaakte hij een gil, die opgevangen en weerkaatst werd door den ouden kietsier. Een witte gestalte, zonder hoofd en met een blinkend zwaard in de hand, greep hem bij de schouders.

—    Pia! zei het spookbeeld op indrukwekkenden toon.

Het Jonge Ventje zakte op de knieën en vouwde smeekend

de handen.

—    Genade! bracht hij er met moeite uit.

—    Heb je wel eens een verpleegster gezien?

—    Nee! Nee! kermde het Ventje angstig.