't Brokkenhuis

In ’t eerst dacht ze, dat ze droomde en kneep zich in haar beenen, om zekerheid te hebben. Daarna geloofde ze, dat ze zelve het geluid maakte en gromde toen luid. Het echte gegrom bleef ze evenwel toch hooren en het leek niets op het hare. Innerlijk erkende ze, dat zij het zoo niet kon.

Even zweeg Barrèl. Dan, jankte hij als een hond en direct daarop huilde hij als een krolsche kat.

Ze sprong haar bed en liep de kamer uit. Niet uit vrees, maar het geluid deed haar onprettig aan en het besef, dat de oorsprong voor haar vreemd bleef, maakte haar zeeziek. Liever dan daarnaar, luisterde ze naar tien ongelukkige liefdesgeschiedenissen. Dus om niet in de koude gang te behoeven blijven, klopte ze bij den Kampioen-Bokser aan en smeekte hem, haar te vertellen van zijn avonturen en ondergang temidden der rijke dweepsters met sport-beenen en -armen.

Er gingen eenige deuren tegelijk open, waarbij die der Oude Dikke Dame. Ze had het verzoek aan den Kampioen-Bokser verstaan en bad nu de Naakte Dame, bij haar te komen en naar haar vervlogen illusie te luisteren.

Onderwijl sloop Barrèl de kamer uit en die der Oude Dikke Dame binnen. Hij wikkelde zich*¹ in een laken en school weg , onder de dekens. Toen zij zag, dat de Naakte Dame niet bij haar wilde komen, sloot ze haar deur weer en wilde in bed stappen.

Nu rees van onder de dekens een witte gestalte op, zonder hoofd, strekte een paar lange, magere armen naar haar uit en gromde met een stem, als uit de aarde opborrelend:

— Pia! Pia!

— Nietwaar! gilde de Oude Dikke Dame, uitzinnig van vrees.

— Ze was verpleegster! bevestigde de grafstem.

Ze beefde, greep een waterkaraf en smeet die naar een