't Brokkenhuis

Barrèl viel hem aanstonds in de rede met de scherpzinnige vraag, of hij wel eens een verpleegster had gezien, doch hield zich direct stil, bij een aanmanend handgebaar van den directeur. Toen deze echter daarop zijn lezing aanving, viel hij hem na de eerste woorden weer in de rede en werd eerst kalm van afschuw, toen de Oude Dikke Dame haar arm om zijn hals legde.

Zijn rust duurde echter weer kort. Na een poosje sprong hij op, gooide de Oude Dame achterover en joelde luid zijn kreet: Pia! Pia! uit.

De beambten wierpen zich op hem en sleepten hem naar den kelder. Daar maakten ze hem weer los, doch sloten hem op met een kamferbrood en een pot koude kamferthee.

De kelder was klein, koud en donker. Het mobilair bestond uit een klein zitbankje en een klein gemak. Een klein vierkant raam op manshoogte voerde licht en lucht aan.

Na urenlange overpeinzing, af gewisseld nu en dan door een kort slaapje, besloot hij uit den kelder te vluchten. Hij zette het bankje onder het venster en slaagde, zich kronkelend en verwringend, er in, den tuin te bereiken!

Het was nu laat in den avond.

Behoedzaam klom hij langs de brandladder naar het dak, ging naar zijn verdieping en verschool zich achter den divan van de Naakte Dame.

Bij haar binnenkomen hield hij zich rustig en zweeg tot ze sliep; toen begon hij te grommen, al dieper en doordringender.

Na een kwartier was zij wakker en luisterde bevreemd en aandachtig naar dit buitengewoon geluid. Geluid, hoe gek of hinderlijk ook, maakte nooit indruk van belang op haar, zoolang ze wist dat het buiten haar kamer ontstond. Dit zonderling gegrom klonk echter in haar onmiddellijke nabijheid.