't Brokkenhuis

De lift hield stil op de eerste verdieping; zonder aarzelen drong hij de appartementen der tweede klasse binnen.

De meeste patiënten zaten aan het ontbijt, in de groote eetzaal. Hij verraste slechts een jong meisje, dat wegens verkoudheid in bed moest blijven en er droefgeestig lag te kijken.

Ze slaakte een zoo doordringenden gil, dat hij aanstonds terugstoof en letterlijk de groote keuken binnenviel. Den ouden grijsbaardigen chefkok, die hem met een waardig handgebaar terugwees, greep hij in de borst en drukte hem op een krukje. Zonder voorbereiding ving hij aan, zijn geschiedenis te vertellen.

Zoo’n overval was den chef vreemd; niet één patiënt had het tot nu toe gewaagd, in zijn heiligdom te komen en daar fratsen uit te halen. Hij keek Barrèl verontwaardigd aan en gebood hem, met zware, barsche stem, de keuken uit te gaan en zijn eigen makkers het leven onaangenaam te maken.

De lijder stoorde zich niet aan hem. Hoe zwaarder en dreigender de bas van den chef langs den vloer rolde, des te hooger krijschte zijn stem door het vertrek. Niet vóór hij de helft van zijn geschiedenis had» verteld, liet hij den ouden baas los, om de groote eetzaal op te zoeken.

Hier sprong hij op tafel, liep, ja danste tusschen borden en theepotten door en ratelde links en rechts tegen de eters, woest -gebarend als een amokmaker. De patiënten deinsden terug, vluchtten de zaal uit en het terras op. Het ongewone, dat een derde-klasse-patiënt tegen alle wetten opstond, overdonderde hen.

Freddy, de chauffeur, Roelof, de machinist, de oude koetsier en Gerry snelden de zaal binnen en sloten deuren en vensters. Ze joegen hem anderhalf uur op, óp, óm en ónder de tafels, tot hij bij een langgerekt Pia! zijn evenwicht verloor en struikel-

108