't Brokkenhuis

in zijn nek knijpen. Gerry, die, als alle beambten, een looper-sleutel had, om alleen bij hooge noodzakelijkheid te gebruiken, had bij Francine’s gil onmiddellijk de deur geopend en zich op Barrèl geworpen.

Deze, opeens weer rustig, duwde den jongen van zich af.

—    Ze heette Pia! zei hij met nadruk.

—    Nou, wat kan mij dat verdommen! riep de jongen, zonder blijk te geven van fijngevoeligheid. Voor mijn part heette ze rotkop, maar van Fransie blijf je af. Wat let me of ik stuur Freddie op je af.

—    Ze was verpleegster, trachtte Barrèl hem te overtuigen.

—    Och, stik vent, ga mee Frans!

Francine verkneuterde zich in Gerry’s onverschilligheid en knikte toestemmend. Nauwelijks had de jongen de deur weer geopend of Barrèl stoof hem voorbij en de gang door.

Hij wilde het spel van den vroegen ochtend herhalen en bonsde achtereenvolgens op alle deuren, om een der derde klassers te bewegen, hem binnen te laten. Maar allen waren veel te blij, dat hij buiten stond en dronken rustig hun thee.

Als een weggeschoten projectiel viel hij nu de bijkeuken binnen, op het eind van den corridor, sprong op de werkbank en sprak met geweldige stem de bordenspoelsters toe. Nauwelijks was hij echter genaderd aan Pia’s mislukte zwangerschap, of hij sprong weer de keuken uit.

Hij holde de werkkamers der verstelnaaisters en schoenrepa-rateurs binnen, brulde er zijn Pia! Pia! uit en verdween in de liftcabine.

Behoefte aan drank en voedsel voelde hij niet. Al zijn instincten hadden zich geconcentreerd op het uitbalken van zijn liefdeshistorie, het zich ontdoen van zijn levensleed. Hij ging hierin zóóver, van steeds meer ongeschreven regelen te overtreden.

107