't Brokkenhuis

BARREL, DE GEWELDENAAR VAN ’T BROKKENHUIS.

Het was bijna ochtend, toen allen, kort na elkaar de sloot doorwadend en over het hek klauterend, in ’t Brokkenhuis terugkwamen.

Le Grand, die alle symptomen der kwaal kende en zich zelfs niet over de vreemdste excessen verbaasde, had de deur der derde klasse laten openstaan. In ’t Brokkenhuis werd toch nooit ingebroken.

Geleid door het vernuft van den angst, zocht een elk zoo spoedig mogelijk de eigen kamer op en sloot aanstonds de deur af, uit vrees voor den uitzinnigen Barrèl. Zijn plotselinge uitbarsting had hen overbluft, als inslaande bliksem.

Hij zelf was een der laatsten. In den corridor stoof hij op de eerste deur af, bonsde er op en brulde zijn dreigementen uit.

In die kamer woonde de dame, die hem, den eersten nacht van zijn verblijf, naakt haar geschiedenis had verteld en die hij sinds dien in gedachten altijd als een Naakte Vrouw zag. Nu lag ze te sidderen op haar divan, dien nacht verwenschend, toen ze hem wakker had gemaakt.

De Kampioen-Bokser, het Jonge Ventje en de Oude Dikke Dame waren hem ook te snel af geweest en hadden intijds hun deur gesloten. Die van het Dronken Gezicht was echter nog niet dicht, toen hij er op af stoof.

—    Pia! brulde hij en zette vlug zijn voet tusschen deur en stijl. Pia! Ze was verpleegster. Pia!

—    Jij ziet me natuurlijk voor een geestesproleet aan, trachtte het Dronken Gezicht zich groot te houden.

Echter nog één kreet van zijn belager deed hem zwijgend terugdeinzen.

Barrèl stootte nu de deur geheel open en wou de kamer bin-

103