't Brokkenhuis

toe, om nu op hem te zitten èn hem te noodzaken, naar zijn geschiedenis te luisteren.

Allen die nog krioelden en gromden op den drassigen heigrond rukten ontzet overeind, om aan de uitbarstende woede van Barrèl te ontkomen. Het Jonge Ventje, dat juist zat te zeuren aan de borst van de Zeenymp met de Groene Haren, voelde zich door haar opgelicht worden. Toen hij bemerkte dat ze vluchtte, liep hij haar snel achterna.

In het voorbijgaan struikelde de Zeenymph over de toga van de Statige Feministe, die dadelijk een hartigen vloek uitstiet. Meteen, echter, rende ze de anderen na, haar kleed hoog optillend, om een herhaling te voorkomen.

Pia! Pia! joelde Barrèl.

Zijn kreet joeg allen op en vuurde hen aan tot haast.

Zelfs de Kampioen-Bokser, die nog heel even de kans had willen waarnemen bij het Dronken Gezicht, werd zoozeer van schrik bevangen, dat hij zijn plan veranderde. Hij rukte den ander overeind, duwde hem, joeg hem, al dravend voor zich uit. En, gedurende die vlucht vertelde hij, hijgend en onsamenhangend, van zijn noodlottige successen bij de rijke sport -liefhebsters.

Barrèl sprong mèèr dan hij liep, vloog eerder dan hij sprong. Maar, misleid door het zig zag-loopen der anderen, slaagde hij er niet in, een van hen te grijpen, om zijn geschiedenis te vertellen.

102