't Brokkenhuis

slaagde ze vrijwel in haar opzet, geleid door haar toewijding en medelijden.

Het medelijden van een oude dienstbode, met een treurenden, door zijn vrouw verlaten, man, gonsde opeens weer door zijn hoofd.

Hij haatte, verwenschte die toewijding en dat medelijden; hij wilde er niet van profiteeren. Dus greep hij de krant en vluchtte de huiskamer uit; hij sloeg de deur met een smak achter zich dicht.

Op zijn kamer liet hij zich in een armstoel vallen, met een gebaar van wanhoop, dat een bede scheen om dood en vernietiging, om het eind. Sterven wilde hij, hier, alleen, van allen verlaten, zonder een brief, zonder eenige beschikking na te laten.

Hij lachte grimmig.

Hoe zouden ze kibbelen, twisten, vechten, zijn neven en nichten met zijn weggeloopen vrouw, om zijn geld, zijn huis, zijn meubelen en kostbare oude voorwerpen. . . .

Bah.

Als de dood slechts wou komen en hem vrij maken van dat, hem hinderlijk, bestaan; een bestaan van kleine verlangens, begeerten en behoeften.

De electrische bel trilde.

Hij keek geagiteerd naar de deur; zoo’n late bel? Zou Pia.... ?

Dan, lachte hij opeens luid, schamper. Malle, nog altijd wanhopig verliefde, vent. Geloofde hij nu werkelijk, dat ze óóit terug zou komen?

Was hij dan heusch gek?

Een ritselende tik op de deur.

— Ja. Binnen!

Stien bracht hem een groote enveloppe.

2