't Brokkenhuis

een kwart en zonder haar is mijn werk, kinderlijke spelerij en mijn kunst, charivari.

Die vrouw moét ik hebben; haar oogen, haar hand, haar mond; haar lach, haar stem zijn de levensfactoren voor mijn bestaan. Ik kan de inspiratie, die van haar uitgaat en mij begeestert, haar liefde-uitstraling, die haar reinste gave en haar grootste kracht is, niet missen.

Jij bent voor mij die vrouw.

Barrèl liet het boek vallen. Het Dronken Gezicht keek, zwijgend, op.

—    Wat was ook weer je laatste woord? vroeg de Oude Dikke Dame.

—    We worden beluisterd, antwoordde hij droog.

Em vluchtte in de richting van het pension. En Barrèl, zonder belangstelling voor de verraste confidenties, raapte het boekje op en liep haar na.

Het pension was gelegen op den top van een heuvel. De weg erheen liep plotseling steil op.

Barrèl haalde Em gemakkelijk in. Eerst greep hij bedeesd haar hand, doch schoof die even later door zijn arm, om haar het stijgen gemakkelijker te maken. En nog even later klemde zijn arm, hoe het kwam wist hij niet, om haar middel en droeg hij haar nagenoeg naar boven.

Ze moest wel tot uitputtens toe vermoeid zijn, dacht hij, want gewoonlijk was het, als zweefde ze tegen de helling op.

—    Ben ik niet zwaar en vermoeiend voor je ? vroeg ze, toen ze bijna aan de hoofddeur waren.

Ze bleef stilstaan, boog haar hoofd achterover en keek hem erkentelijk in de oogen.

Toen.... bukte hij den mond op haar ver legen-vragende lippen.

—    Ik had.... je.... eigenlijk willen vragen.... je mijn

93